"Księga Eliksirów"

Nimfaroda Tonks

"KSIĘGA ELIKSIRÓW"

1. Podstawowe Informacje o Eliksirach

Eliksir to jak możemy przeczytać w słowniku „mieszanina nalewki roślinnej z olejkiem eterycznym; odwar, wyciąg roślinny na spirytusie. Jego nazwa oznacza: Łacina - elixir - eliksir życia, płyn poszukiwany przez alchemików, mogący przedłużać życie i zapewniać wieczną młodość; arabski - aliksir; z Greki - ksērion - proszek osuszający”. Te niezwykłe wywary z niezwykłych składników od najdawniejszych czasów były sporządzane przez osoby zajmujące się magią. Czarownice przygotowywały więc wywary upiększające, zmieniające wygląd czy powodujące niewidzialność. Średniowieczne legendy i podania mówią o eliksirach nasennych, miłosnych, zapomnienia oraz zazdrości i kłótni. Miały więc swoją jasną stronę – mogły kogoś wyleczyć ale także tą mroczną powodującą zniszczenia i choroby.

1.1 Jak przyrządzić eliksir?

Jak ustawić kociołek…
Aby uwarzyć eliksir należy dobrze ustawić kociołek. Zadanie to w ogóle nie jest trudne, ale jednak niektórym sprawia trochę problemu, wiec dla nich opisujemy prawidłowe ułożenie kociołka. Pod kociołkiem należy rozpalić ogień, a następnie zawiesić nad nim kociołek, starając się by wisiał jak najprościej. Nic więcej nie trzeba robić, oczywiście oprócz uwarzenie w nim eliksiru. Niektóre eliksiry są bardzo pożyteczne, niektóre bardzo niebezpieczne, ale bez względu na to jaki eliksir warzycie grozi Wam niebezpieczeństwo. Można poparzyć się o kociołek, albo oblać się wrzącym eliksirem co może spowodować poparzenie skóry, powstawanie bąbli i wielu jeszcze innych niemiłych niespodzianek. Wiec wszystkie eliksiry musicie warzyć pod czujnym okiem nauczyciela.

Zaczynamy warzenie…
Pierwsza podstawowa zasada przyrządzania jakiegokolwiek wywaru jest znajomość pochodzenia jego składników. Dzięki temu możemy bez problemu robić eliksiry własnej roboty (ale ostrzegam, trzeba znać składniki!). Jeżeli już wiesz czego potrzebujesz do zrobienia eliksiru i znasz pochodzenie składników możesz przystąpić do określania ich ilości (teraz może się przydać waga).

Odpowiednie proporcje…
To wcale nie jest trudne. Musimy tylko przyjąć, ze w eliksirze musi się znaleźć dwa razy więcej produktów pochodzenia zwierzęcego niż produktów pochodzenia roślinnego (trzeba pamiętać tez, ze w każdym eliksirze powinna znaleźć się jakakolwiek ciecz - nawet w małych ilościach)., np.: do przyrządzenia Eliksiru Energii potrzebujesz składników: zwierzęcych - sproszkowany ogon jaszczurki, dwoje oczu nietoperza, krople krwi jednorożca; roślinne - 2 listki mandragory. W tym wywarze 2 listki mandragory waza dwa razy mniej niż pozostałe cztery składniki. Pamiętaj o tej proporcji, kiedy będziesz przyrządzać eliksir własnej roboty; nie przestrzeganie tej zasady może skończyć się tragicznie!

Pamiętaj o kolejności…
Mogłoby wydawać się to dziwne, ale w przyrządzaniu eliksirów liczy się tez kolejność dodawania składników. Najpierw powinniśmy wlać ciecz do kociołka. Następnie wrzucić mniej ważny składnik zwierzęcy, a potem roślinny (zazwyczaj jest tylko jeden, ale jeżeli jest ich więcej wrzuć je wszystkie). Jeżeli są jeszcze jakieś mniej ważne produkty zwierzęce należy je teraz dodać (nawet jeśli byłoby ich sporo). Na samym końcu wrzucamy do naczynia najważniejszy składnik pochodzenia organicznego (zazwyczaj zwierzęcy składnik jest najważniejszy).

Który najważniejszy…
Czasami wystarczy wiedzieć, który składnik ma właściwości magiczne - ten będzie najważniejszy. Często bywa tez tak, ze nazwa eliksiru wiele nam mówi (np.: Eliksir Pieprzowy - wiadomo, ze najważniejszy jest pieprz). Ale co zrobić, kiedy nie ma żadnych produktów o właściwościach magicznych, albo jest ich więcej niż jeden, a nazwa nic nam nie mówi? Wtedy najlepiej zajrzeć do różnych ksiąg, gdzie opisuje się poszczególne składniki - tam znajdzie się odpowiedz. Czasami tez najlepszym rozwiązaniem jest zapytać się nauczyciela.

2. Składniki Eliksirów

A

Akonit -to ta sama roslina co tojad żółty

Arszenik -tlenek arsenu(III), trójtlenek dwuarsenu, tritlenek diarsenu, As2O3, biały proszek o słodkawym zapachu, trudno rozpuszczalny w wodzie, o silnym działaniu trującym. Roztwarza się w kwasie solnym, dając AsCl3, i w roztworach alkaliów z utworzeniem jonów AsO3-. Podczas ogrzewania sublimuje. W przyrodzie występuje jako minerały: arsenolit i klaudetyt. Arszenik używany jest do otrzymywania arsenianów(III), leków, barwników, emalii, szkła, trucizn (np. do tępienia szczurów).

Asfodelus,złotowłos (Asphodelusalbus) - bylina z rodziny liliowatych, pochodząca z obszaru śródziemnomorskiego. Wysokość do 1 m, gęste, białe kwiaty, liście równowąskie, bulwy jadalne,typowa roślina o białym kwiatostanie i mięsistych, zawierających cukier korzeniach . W starożytnej Grecji asfodele poświęcone były bóstwom podziemnym, zwłaszcza Persefonie (miały rosnąć na łąkach Hadesu), zdobiono nimi groby.

B
Beozar -kamień tworzący się w przewodzie pokarmowym kozła afgańskiego; zbite guzy uformowane w żołądku z zalegającego tam materiału: fitobezoar - z włókien i resztek roślinnych, trichobezoar - z połykanych włosó. Fitobezoary występują szczególnie w pewnych strefach geograficznych, gdzie obficie spożywa się daktyle, orzechy kokosowe, selery, dynię, rodzynki, śliwki itp.

C
Ciemiernik czarny (Helleborus niger) -bardzo ciekawa i rzadka roślina z rodziny jaskrowatych Kwiat biały i na dodatek kwitnie naprzełomie listopada i grudnia.podrażnienie błon śluzowych, zawroty głowy, duszności

Czosnek (Allium) - rodzaj z rodziny liliowatych, zaliczany niekiedy do amarylkowatych lub czosnkowatych (Alliaceae), obejmujący około 300 gatunków bylin cebulowych lub kłączowych, rosnących głównie w strefie umiarkowanej półkuli północnej, w tym wiele ważnych roślin uprawnych i ozdobnych. Liście obłe, rynienkowate lub płaskie i wąskie. Kwiaty drobne, najczęściej białe, różowe lub purpurowe, zebrane w baldachy.

Czosnek pospolity (Allium sativum) - pochodzący z Azji Środkowej, jest często uprawiany jako przyprawa oraz roślina lecznicza. Składnik czosnku alliina, przekształcająca się w allicynę o silnym działaniu bakteriobójczym. Zawiera ona ponadto witaminę C oraz ma właściwości moczopędne, przeciwmiażdżycowe i hipotoniczne (obniżające ciśnienie krwi).

D
Dziurawiec zwyczajny (Hypericum) - rodzaj z rodziny dziurawcowatych obejmujący ok. 350 gatunków roślin zielnych lub drzewiastych rosnących głównie w obszarach o klimacie subtropikalnym, rzadziej w strefach umiarkowanych. Rośnie na suchych łąkach, ugorach, skrajach lasów. Jest to bylina o łodygach do jednego metra wysokości, dołem zdrewniałych. Niewielkie wydłużone, osadzone naprzeciwlegle liście posiadają przeświecające punkty, które są zbiorniczkami olejków eterycznych. Od czerwca do sierpnia, na szczytach pędów tworzą się gęste kwiatostany z licznymi żółtymi, pięciopłatkowymi kwiatami. Roślina posiada korzenny zapach i cierpki smak. Ziele ścina się na początku kwitnienia odrzucając części zdrewniałe. O leczniczych właściwościach dziurawca decydują zawarte w nim substancje - hiperycyna (czerwony barwnik), flawonoidy, działający moczopędnie hiperozyt oraz rutyna i kwercetyna, uszczelniające naczynia włosowate, działajace przeciwbiegunkowo i bakteriostatycznie garbniki. Ziele dziurawca zawiera również, olejki eteryczne, żywice, kwasy organiczne, pektyny, cholinę, sole mineralne, cukry, witaminy A i C. Nasiona zawierają hyperforynę posiadającą antybiotyczne właściwości.

Dziurawiec -znany był już w starożytności a w średniowieczu przypisywano mu lecznicze właściwości magiczne. Do dzisiaj w lecznictwie ludowym uważany jest za lek uniwersalny. Współczesne ziołolecznictwo potwierdziło wielostronne działanie dziurawca używanego w postaci naparów, wyciągów, mieszanek i preparatów ziołowych. Stosowany wewnętrznie rozszerza naczynia krwionośne narządów wewnętrznych, działa żółciopędnie, moczopędnie, uspokajająco, przeciwbakteryjnie i tonizująco przy ogólnych osłabieniach. Zewnętrznie stosowany jest przy odmrożeniach, oparzeniach, leczeniu trudno gojących się ran i chorób skórnych. Dziurawiec powinien być stosowany rozważnie i z umiarem gdyż wywołuje zwiększenie wrażliwości skóry na promienie słoneczne.

Dżdżownice Lumbricidae - rodzina pierścienic należących do gromady skąposzczetów. Posiadają wyraźną segmentację ciała. Ubarwienie zmienne, od żółtawego poprzez czerwone po niemal czarne. Długość ciała do 30 cm. Występuje ok. 1500 gatunków.

K
Kamień księżycowy -lśniący minerał, perłowy, występujący w barwach: srebrnej, mlecznej, żółtawo-pomarańczowej, bladoniebieskiej, bezbarwny. Kamień ten jest bardzo skuteczny w leczeniu chorób kobiecych; Łagodzi ból w przypadku bólów miesiączkowych, może pomóc w trudnościach z zajściem w ciążę, szczególnie gdy wynikają one z blokad psychicznych. Dobrze jest go nosić blisko ciała w przypadku zaburzeń hormonalnych i chwiejności emocjonalnej.

Kły węża -właściwości trujące, używany do najsilniejszych trucizn, eliksirów majacych spowodować śmierć w męczarniach.

Krew nietoperza -poprawia wzrok i słuch, używa jej sie do eliksirów służących widzeniu w ciemnosci. Ponadto krew nietoperza ma silne właściwości pobudzajace, dodawana do elksirów miłosnych, ma właściwosci wiązania ukochanej osoby.

Krew trola -krew trola zapewnia znaczne zwiekszenie sily i odpornosci organizmu. Używana w eliksirach regenerujacych siły zyciowe i zdrowie.

Kręgosłup Skorpeny Skorpenowate (Scorpaenidae) - ryby z rodziny zaliczanej do podrzędu skorpenowców, rzędu okoniokształtnych, zamieszkujące morza strefy umiarkowanej i ciepłej. Skorpenowate mają rozmaite kształty ciała, dużą głowę, płetwę grzbietową uzbrojoną w kolce utworzone z cierniowatych promieni. W płetwie brzusznej znajduje się jeden kolec, w płetwie odbytowej 2 lub 3 kolce, u większości gatunków połączone z gruczołami jadowymi. Zawieraja w sobie bardzo silną truciznę.

Kolce jeżowca -kolce mają różną budowę, mogą być gładkie, ząbkowane, żeberkowane lub szorstkie. Pomiędzy kolcami znajdują się tzw. pedicelaria, służące do oczyszczania powierzchni ciała i do obrony. Często zawierają gruczoły jadowe zawierające jad o dużej nieraz sile działania.

Kolce jeżozwierza -czarne, długie i ostre, wykorzystywane w wielu eliksirach, szczegolnie w leczących.

Kora Drzewa Wiggen Wiggen - drzewo lisciaste, niskie, chronione przez złosliwe chochliki. Jego kora ma właściwości regenerujące, dlatego jest częstym skąłdnikiem eliksirów regenerujacych i leczniczych

Korzonki Stokrotek (Bellis perennis) - bylina z rodziny złożonych. Występuje w ogrodach, na pastwiskach, łąkach i przydrożach. Jest niską byliną posiadającą zebrane w różyczki łopatkowate liście, brzegiem ząbkowane. Na bezlistnej łodydze, do 20 centymetrów wysokiej, znajdują się koszyczki kwiatowe złożone z żółtych, wewnętrznych, rurkowatych kwiatów i zewnętrznych, języczkowatych, białych, często od spodu różowoczerwonych. Kwitnie od marca do zimy. Surowcem zielarskim są suszone koszyczki kwiatowe. Zawierają one garbniki, flawonoidy, śluzy, saponiny, kwasy organiczne, żywice i sole mineralne. Napary z kwiatu stokrotki używa się do leczenia gorączki, krwawień z płuc i układu moczowego. Stosuje się ją również przy stanach zapalnych dróg oddechowych, gdyż pobudza ona wydzielanie śluzu oskrzelowego. Wykazuje również działanie oczyszczające z toksyn i produktów przemiany materii zwiększając ich wydalanie z moczem. Zewnętrznie stosuje się napary do zachowania higieny osobistej, egzemach, zranieniach, łojotoku i zapaleniach skóry. Właściwości lecznicze stokrotki są, w większości przypadków, wykorzystywane w połączeniu z nnymi ziołami, w leczniczych mieszankach ziołowych.

M
Mandragora -mandragora lekarska rośnie przeważnie w ukryciu i należy do roślin rzadkich. Dlatego od starożytności jest najbardziej poszukiwanym i najwyżej cenionym korzeniem czarodziejskim. Spożywa się zarówno jej świeże owoce, jak i pije wino z namoczonymi korzeniami lub pali jej liście. Korzeń już dawniej noszono jako talizman i spożywano jako napój miłosny. Jest skutecznym afrodyzjakiem, chociaż jej stosowanie związane jest ściśle z czarną magią, czarami, starymi rytuałami i kultem roślin. Przedawkowanie korzenia jest niebezpieczne z powodu podrażnienia dróg oddechowych. Mandragore wykorzystuje się również w eliksirach pomagającym ludziom odzyskać ludzka postać po spetryfikowaniu.

Mordownik -uzyskiwana z tojadu akonityna i wyciągi z korzenia zastosowane na skórę i śluzówki wywołują mrowienie i pieczenie a ostatecznie znieczulenie. Podane doustnie w bardzo niskich dawkach działają przeciwgorączkowo, zwalniają akcję serca. Preparaty z bulw stosowane są jako leki w chorobach przeziębieniowych przebiegających z gorączką, jako lek o działaniu immunomodulującym (normalizujący zaburzoną funkcję układu immunologicznego), w preparatach homeopatycznych. Nalewki z bulw i akonityna używane są zewnętrznie jako leki przeciwbólowe w neuralgiach.

Muchy siatkoskrzydłe -owad zaliczany do rodziny muchowatych (Muscidae) z rzędu muchówek (Diptera), pospolity na całym świecie. Niezwykle popularne owady magiczne wykorzystywane przy przyrządzaniu eliksirów

O
Oczy Diabła Morskiego -wykorzystywane do eliksirów leczących

Oko bazyliszka -bazyliszki znane sa ze swych umiejetnosci magicznych a zwlaszcza petryfikacji. Oczy bazyliszka doskonale nadają sie beda do mikstur dzialajacych wlasnie na zasadzie zamiany istoty zywej w kamien lub odwrotnie.

Otwornice (Foraminifera) - pierwotniaki z gromady zaliczanej do typu korzenionóżek (Rhizopoda) występujące w wodach morskich o pełnym zasoleniu. Większość gatunków otwornic jest wielojądrzasta. Otwornice mają skorupkę wapienną stanowiącą otoczkę ciała, o licznych otworach, przez które wysuwają się na zewnątrz nibynóżki chwytające pokarm. Otwornice żywią się mikroplanktonem i cząstkami organicznymi. Rozmnażają się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo.

P
Pajęczyna -nitkowaty twór, nici powstałe z krzepnącej na powietrzu wydzieliny gruczołów przędnych pająków i niektórych owadów; służą do snucia sieci łownych, odbywania lotów (babie lato) lub do osłony jaj, larw i poczwarek.

Pijawki (Hirudinea) - gromada pierścienic; ok. 450 gat.; ciało robakowate, dł. 1,30 cm, na końcach ciała przyssawki; obojnaki; słodkowodne, wyjątkowo mor. lub lądowe; drapieżniki lub pasożyty zewn.; żywią się gł. krwią.

Piołun -bylica piołun, piołun, psia ruta, absynt (Artemisia absinthium), Bylina z rodziny złożonych występujący w różnych częściach świata. Pospolity chwast pól i ogrodów na nieużytkach i miedzach. Korzeń palowy, silnie rozgałęzione łodygi przekraczające wysokość jednego metra, liście dolne pierzastosieczne, szarozielone, pod spodem białawe. Na pędach dolne liście osadzone na ogonkach, mocno powycinane, górne, dużo mniejsze, lancetowate. Na szczytach pędów roślina wytwarza groniaste kwiatostany, zawierające małe, kuliste, żółte kwiaty.

Surowcem zielarskim są liście lub ziele o aromatycznym zapachu i gorzkim smaku. Ziele piołunu zawiera żywice, gorycze, sole mineralne, flawonoidy, witaminę C, kwasy organiczne, garbniki, olejki eteryczne - szkodliwe w większych ilościach dla człowieka. Piołun był rośliną znaną w starożytnym Egipcie, Grecji, Azji Mniejszej i Rzymie. Używany jako środek przeciwgorączkowy, moczopędny i żółciopędny.

R
Rdest ptasi (Polygonum aviculare) - roślina z rodziny rdestowatych występująca jako pospolity chwast na terenie całej Europy. Jest rośliną jednoroczną o silnie rozgałęzionych i ścielących się po ziemi łodygach. Drobne, eliptyczne liście, ułożone naprzeciwlegle, gęsto pokrywają łodygę. W kątach liści wyrastają drobne, białoróżowe kwiaty.

Surowcem zielarskim są szczyty pędów ścinane na początku kwitnienia. W zielu znajdują się: garbniki, cukry, fenolokwasy, flawonoidy, sole mineralne oraz substancja powodująca rozkład witaminy B 1. Wśród soli mineralnych znajduje się rozpuszczalna w wodzie krzemionka tworząca w organizmie koloid ochronny, zapobiegający tworzeniu się w narządach i przewodach moczowych, kamieni. Flawonoidy przyspieszają wydalanie z moczem szkodliwych produktów przemiany materii.

Rdest ptasi stosuje się w przewlekłych schorzeniach dróg moczowych a zwłaszcza przy skłonności do tworzenia się kamieni. Stosuje się go również w leczeniu i profilaktyce miażdżycy, reumatyzmu oraz niewydolności wątroby i stanach zapalnych przewodu pokarmowego. Zewnętrznie preparaty z ziela rdestu ptasiego stosowane są do leczenia trądziku, zapalenia jamy ustnej i gardła oraz stanów zapalnych narządów płciowych. Ziele rdestu ptasiego jest składnikiem niektórych mieszanek ziołowych przeznaczonych do leczenia wątroby, płuc, chorób kobiecych i reumatycznych.

Rogate ślimaki -muszla kulistawa, śred. ok. 4?5 cm, biaława, żółtawa, lub ciemna, z ciemniejszymi pasami; roślinożerny, cechują się asymetryczną budową ciała, dzielącego się na: głowę, wyraźnie wyodrębnioną, na której znajduje się jedna lub dwie pary czułków oraz para oczu i otwór gębowy od strony brzusznej, nogę o płaskiej podeszwie. Muszla pojedyncza, zazwyczaj spiralnie skręcona w prawo, zredukowana. Powierzchnia ciała ślimaków pokryta jest nabłonkiem migawkowym zawierającym gruczoły śluzowe.

Ropa Czyrakobulwy -roślina lecznicza, przypominająca bezskorupowego ślimaka wyrastającego z ziemi i pokrytego żółtymi bąblami pełnymi cuchnącej ropy. skuteczne w zwalczaniu tradziku Do wzrostu jest jej potrzebna czarna, wilgotna ziemia i ciepłe pomieszczenie. Zrywa się ją po ok. 6 tygodniach od zasadzenia.

S
Serce Krokodyla Krokodyle (Crocodylia) - gady z rzędu obejmującego 3 rodziny: aligatory, gawiale oraz krokodyle właściwe (Crocodylidae). Są jedynymi żyjącymi współcześnie przedstawicielami gadów naczelnych, zaliczanymi do podrzędu Eusuchia. Znanych jest 22 współcześnie żyjących gatunków krokodyli, tworzących ok. 38 lokalnych podgatunków. sa odoprne na magie ognia i magie mentalną.

Skarabeusze -skarabeusz, święty żuk egipski czczony pod imieniem Chepri, bóg wschodzącego słońca i symbol zmartwychwstania. Był też znakiem słowa "stawać się" oraz "być" w piśmie hieroglificznym. Od okresu tynickiego (3100-2686 p.n.e.) skarabeusze noszono jako amulety (wykonane z fajansu, szkła, gliny i metali). Obdarowywano też nimi zmarłych (symbol życia w zaświatach).

Skorupa żółwia -twarda, często ciemnozielona, podchodząca pod kolor brązowy, służy za pancerz. Wykorzystywana w eliksirach ochronnych a także lecnichysz, wspomagajacych przedłużanie procesów życiowych.

Skórka boomslanga -skórka wodnego węża, wykorzystywna w wielu eliksirach, szczególnie przy tworzeniu Eliksiru Wielosokowego. Sproszkowany róg dwórożca Dwurożce to małe czarne lub brunatno-czarne koniki . rogi dwurożca są bardzo cenne i bardzo trudno je kupić lub zdobyć. Sproszkowanego rogu dwurożca używa się do przygotowywania silnych eliksirów, np. Eliksiru Wielosokowego

Suszona pokrzywa (Utrica dioica) -bylina z rodziny pokrzywowatych, występujący niemal na całej kuli ziemskiej, Jest byliną, przeważnie dwupienną, wytwarzającą podziemne rozłogi i silne korzenie.

Posiada łodygę wzniesioną, wysokości do 1,5 metra, czterokanciastą, gęsto ulistnioną. Liście ułożone naprzeciwlegle, ogonkowe, do 15 cm długie, jajowato-lancetowate, zaostrzone, brzegiem grubo ząbkowane, z przylistkami. Kwiaty niepozorne w zwisających gronach, wiatropylne, wykształcają drobne owoce, orzeszki roznoszone przez mrówki. Cała roślina pokryta jest parzącymi włoskami, zawierającymi kwas mrówkowy. Surowcem zbieranym do celów leczniczych są liście zbierane przed kwitnieniem oraz korzenie wykopywane jesienią lub wczesną wiosną.

Liście pokrzywy zawierają flawonoidy, garbniki, karotenoidy, chlorofile, histaminę, acetylocholinę, seratoninę, fitosterole, śluzy, kwasy, krzemowy, octowy, glikolowy, witamny A, B2, C, E i K, sole mineralne zawierające; wapń, fosfor, magnez, mangan, żelazo, potas i krzem. Korzenie pokrzywy zawierają kwasy organiczne, lecytynę, sole mineralne, fitosterol, woski, śluzy i inne związki.

Pokrzywa używana jest do leczenia ran silnie krwawiących. Chroni przed demonami i urokami. Leczy sie nią również średnie i silne zatrucia.

Obecnie gdy znamy skład chemiczny pokrzywy można stwierdzić że, jest ona jednym z najbardziej wszechstronnych leków ziołowych. Składniki pokrzywy stanowić mogą uzupełnienie brakujących w organizmie niezbędnych substancji w prawidłowej przemianie materii jak, witaminy lub biopierwiastki.

Szczególnie cenne jest kwiotwórcze działanie pokrzywy. Pokrzywa działa łagodnie, moczopędnie i dzięki hamowaniu wtórnej resorpcji w kanalikach nerkowych zwiększa usuwanie chlorków, mocznika i innych szkodliwych produktów przemiany materii. Dzięki witaminie K, flawonoidom i garbnikom pokrzywa działa przeciwkrwotocznie oraz powoduje gojenie uszkodzonych naczyń włosowatych. Stymuluje wydzielanie insuliny i wspomaga mechanizm utrzymania właściwego poziomu cukru w krwi. Zawarta w pokrzywie sekretyna pobudza wydzielanie soków żołądka, trzustki, wątroby i jelit. Stwierdzono że substancje zawarte w pokrzywie pobudzają wytwarzanie interferonu i antygenów wirusowych co zwiększa odporność organizmu na tego rodzaju infekcje.

Odwary z pokrzywy stosuje się w niedokrwistości, zaburzeniach krzepliwości krwi, w łagodnych stanach zapalnych przewodu pokarmowego i dróg moczowych, skazie moczanowej, w profilaktyce cukrzycy, w chorobie reumatycznej, chorobach skórnych (wewnętrznie i zewnętrznie), przy leczeniu łupieżu i łojotoku, do irygacji w chorobach kobiecych i leczeniu biegunek. Przy stosowaniu preparatów z pokrzywy u niektórych osób mogą się pojawić reakcje alergiczne lub podrażnienie żołądka.

Suszone figi -owoc figowca pospolitego był znany i ceniony za właściwości lecznicze w starożytnych społeczeństwach basenu Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. Obecnie uprawia się wiele gatunków drzewa figowego o owocach w kolorach, zielonym, żółtym lub fioletowym. Świeże, w pełni dojrzałe owoce są bardzo smaczne chociaż przeważnie są one przetwarzane a zwłaszcza suszone.

Suszone pająki (Araneida) - stawonogi z rzędu zaliczanego do gromady pajęczaków. Posiadają wyraźnie wyodrębniony głowotułów i odwłok, połączone ze sobą pierwszym segmentem odwłoka, tzw. łącznikiem.

Wszystkie pająki posiadają jad wydzielany przez gruczoł jadowy umieszczony w głowotułowiu. Ujście gruczołu jadowego mieści się w pazurkach stanowiących zakończenie szczękoczułków. Nogogłaszczki pająków są pięcioczłonowe, na ostatnim członie u samców znajduje się narząd kopulacyjny o złożonej budowie. Pająki nie przeobrażają się, wzrost następuje w toku kolejnych wylinek. Cechą charakterystyczną pająków są kądziołki przędne, wydzielające substancję krzepnącą w zetknięciu z powietrzem, służącą do budowy pajęczyny, a także warstwy ochronnej (kokonu), gniazda, kryjówki - niektóre gatunki pająków używają nici pajęczyny do przemieszczania się (babie lato).

Pająki prowadzą drapieżny tryb życia, polują głównie na owady, najwięksi przedstawiciele pająków atakują również drobne kręgowce. Ze względu na sposób polowania wyróżnia się pająki: sieciowe, czatujące, biegające i skaczące. W Polsce występuje ok. 720 gatunków pająków spośród ok. 30 tys., rozprzestrzenionych na całej kuli ziemskiej.

Ś
Ślaz (Malva) - rodzaj z rodziny ślazowatych (Malvaceae), liczący 30 gatunków z obszarów umiarkowanych półkuli północnej, w Polsce występuje kilka gatunków, przeważnie roślin ruderalnych. Ze względu na znaczne ilości śluzów w zielu, ślazy są cennymi roślinami leczniczymi (m.in. działają wykrztuśnie). Najpospolitszym gatunkiem polskim jest ślaz dziki (Malva sylvestris), pokładająca się roślina o fioletowych kwiatach i nerkowatych liściach.

Śledziona szczura -wykorzystywana najczęściej do wzmocnienia działania eliksiru, usuwjająca szkodliwe substancje z niektórych roślin.

Śluz gumochłona -gumochłony żyją w mokrych rowach, przypominają brązowe, grube glisty, długości do dziesięciu cali. Prowadzą bardzo mało ruchliwy tryb życia. Oba końce gumochłona wyglądają identycznie i wydobywa się z nich śluz, który się czasami wykorzystuje do zagęszczania eliksirów. Najchętniej je sałatę, ale może się żywić praktycznie każdą rośliną. Wielu czarodziejów ma je, jako roślinki doniczkowe czy zwierzątka domowe.

T
Tojad Żółty (Aconitum) (aconite) - rodzaj z rodziny jaskrowatych ok. 300 gatunków roślin zielnych występujących na półkuli północnej.Kwiaty o bardzo charakterystycznej budowie, grzbieciste, górna działka okwiatu wykształcona w postaci hełmu, wewnątrz którego znajdują się miodniki. Kwiaty barwne, niekiedy bardzo efektowne, zebrane w gęste kwiatostany, niektóre gatunki uprawiane jako rośliny ozdobne. Tojady zawierają silnie trujący alkaloid, akonitynę, stosowany w lecznictwie.

W
Werbena (Verbena) - rodzaj z rodziny werbenowatych (Verbenaceae), ok. 230 gatunków roślin zielnych lub półkrzewów, pochodzących głównie z obszarów tropikalnych i subtropikalnych Ameryki Południowej. Dzięki pięknym, barwnym kwiatom kilka gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne. Najczęściej spotykana jest werbena żyłkowana (Verbena venosa) z południowej Brazylii i Argentyny, o baldaszkowatych, różnobarwnych kwiatostanach, stosowana jako roślina rabatowa, oraz werbena ogrodowa (Verbena hybrida), używana w lecznictwie.

3. Spis Eliksirów

--- Eliksiry ---

Eliksir Bujnego Owłosienia (ang. Hair-Raising Potion) – wśród jego składników znajdują się szczurze ogony. Powoduje nadmierny przyrost włosów – im więcej, tym włosów jest więcej.
Składniki: dwa pająki zwane jako ciałek płochliwy, korzenie moczary pospolitej, dyptam, oraz kilka liści toczkowca czerwonego.
Sposób przyrządzenia: do ciepłej wody w kociołku wrzucić pająki oraz dyptam i gotować je w stałej temperaturze przez conajmniej pół godziny. Następnie dodać drobno posiekanie korzenie moczary pospolitej i mieszać zawartość przez około cztery minuty, a następnie dodać liście toczkowca czwrwonego i pozostawić eliksir nad ogniem jeszcze przez około dwie godziny.

Eliksir do włosów „Ulizanna” (ang. Sleekeazy's Hair Potion) – używany jako żel do układania włosów między innymi przez Hermione gdy szykowała się na bal.

Eliksir fotograficzny (ang. Photograph Potions) – nawet zdjęcia ze zwykłego aparatu mogą się ruszać gdy wywoła się je w tym eliksirze. Używał go Colin Creevy, wielki fan Harrego.

Eliksir leczący rany - dzięki temu eliksirowi czarodziej jest w stanie leczyć rany od zwykcłych zadrapań do głębokich ran otwartych.
Składniki: dziesięć ml. soku z pijawek, żółć pancernika, odrobina proszku z kła węża, sześć korzeni stokrotek oraz dwa liście grimerowca.
Sposób przyrządzenia: do wrzącej wody w kociołku należy wlać sok z pijawek i gotować razek przez około trzy minuty. Następnie należy dodać sproszkowane kły węża i porządnie zamieszać w kociołku, następnie wlać zółć pancernika, wrzucić korzenie, oraz liście grimerowca i warzyć przez około pół godziny. Prawidłowy eliksir powinien być koloru jasnożółtego.

Eliksir Miłosny (ang. Love Potion) – może zawierać zamrożone jaja Popiełka. Nie powoduje, że pijący zakocha się w danej osobie ponieważ miłości nie można imitować. Sprawia jedynie, że czuje się obsesje na punkcie danej osoby. Stosowanie go jest zabronione w Hogwarcie ale mimo to pani Weasley kiedyś go uwarzyła.

Eliksir Nienawiści (ang. Hate Potion) – odkrywa przed pijącym najgorsze winy i przyzwyczajenia innych osób. Jest polecany przez Proroka Codziennego aby zniechęcić się do osób, które przestaliśmy kochać.

Eliksir Pamięci (ang. Memory Potions) – może zawierać pióra Memrotka. Sprawia, że pamięć pijącego jest wzmocniona i potrafi więcej zapamiętać.

Eliksir Ochrony Przed Ogniem (ang. Fire Protection Potion) – jego składniki nie są znane. Chroni pijącego przed oparzeniami. Harry użył go aby przejść przez czarny ogień.

Eliksir postarzający (ang. Ageing Potion) – jego składniki nie są znane. Powoduje, że osoba się starzeje. Im więcej eliksiru się wypije, tym więcej przybywa lat. Fred, George i Lee go połknęli aby oszukać linie wieku i dostać się do Turnieju Trójmagicznego. Niestety nie udało im się to i za karę wyrosły im brody.

Eliksir Rozdymający (ang. Swelling Solution) – sprawia, że coś się powiększa. Drugoroczni uczniowie robili go gdy Harry wrzucił Goylowi krakersa do kociołka. Gdy się rozprysnął, ludzkie oczy, nosy, ręce itd. były powiększone w zabawny sposób. Antidotum na to jest Wywar Dekompresyjny

Eliksir Rozgrzewający (ang. Pepperup Potion) – wynalzeiony przez Glovera Hipwortha. Jego zadaniem jest leczenie zwykłych przeziębień a ubocznym efektem jest para wydobywająca się z uszu przez kilka godzin po wypiciu. Pani Pomfrey zużywa go dość dużo gdy nadchodzi zima.

Eliksir Słodkiego Snu (ang. Sleeping Draught/Potion) – sprawia, że pijący zasypia na długie godziny. Hermiona użyła go w ciastkach dla Crabbe’a i Goyle’a. Wypił go także Harry po trzecim zadaniu i spotkaniu z Voldemortem.

Eliksir Upiększający (ang. Beautifying Potions) – sprawia, że pijący staje się piękniejszy. Sacharissa Tugwood była jego ekspertem i wynalazcą. Znana wiedźma Malodora Grymm używała go przez wiele lat aby ukryć swój prawdziwy wygląd.

Eliksir Uspokajający (ang. Calming Draught) – sprawia, że pijący odzyskuje spokój wewnętrzny i harmonie. Na 5 roku otrzymała go Hannah Aboot po tym jak miała małe załamanie nerwowe na lekcji zielarstwa. Krzyczała wtedy, że jest za głupia by podchodzić do egzaminów i że chce natychmiast opuścić szkołę.

Eliksir Wielosokowy (ang. Polyjuice Potion) – składniki: muchy siatkoskrzydłe duszone przez 21 dni, pijawki, sproszkowany róg dwurożca, ślaz, rdest ptasi, skórka boomslanga i oczywiście kawałek kogoś w kogo chcemy się zmienić. Sposób przyrządzenia: Do kociołka, w którym winna być wrząca woda, wrzucamy muchy siatkoskrzydłe i przez okres dwudziestu jeden dni je gotujemy. Przez ten czas winno się również, mieszać wywar codziennie. Po tygodniach trzech, gdy muchy SA ugotowane dodać slaz trzeba, w pełnie księżyca zerwany koniecznie, oraz rdest ptasi. Dziesięć godzin gotować to należy. Skórkę Boomslanga, Sproszkowany Róg Dwórozca wrzucić do kotła i dzień następny eliksir gotować. Wrzucić pijawki następnie mamy, wymieszać w kotle. I po 4 godzinach dodać możemy "odrobinę człowieka, w którego się zmieniamy". Wywar różny kolor ma, niektórzy mówią, ze zależy od zła. Zła osoby, która się stajemy. Powoduje, że przez godzinę stajemy się kim chcemy tak jak zrobili to Harry i Ron na drugim roku. Użył go też Barty Crouch Jr. zmieniając się najpierw w swoją matkę a później w Moody’ego.

Eliksir Wilczego Jadu (ang. Wolfsbane Potion) – nie leczy przed zamianą w wilkołaka podczas pełni ale sprawia, że osoba pijąca go panują nad tą transformacja. Snape robił go Lupinowi.

Eliksir Wyostrzający Rozum (ang. Wit-Sharpening Potion) – sprawia, że osoba myśli bardziej logicznie. Składniki to pancernik, imbir i żuk.

Eliksir Zapomnienia (ang. Forgetfulness Potion) – powoduje, że osoba zostaje pozbawiona pewnych lub wszystkich wspomnień. Pierwszoroczni uczniowie musieli go uwarzyć podczas egzaminów.

Eliksir Zmniejszający (ang. Shrienkin Potion) – składniki to: pokrojone stokrotki, figowiec, pokrojona gąsienica, szczurza śledziona, sok z pijawki. Ten eliksir sprawia, że obiekty się zmniejszają powodując też rewers w wieku. Harry musiał napisać o nim trudny esej. Na lekcji ze Snapem dowiedział się, że źle przygotowany może być trujący. Niedobrze jest gdy doda się za dużo śledziony lub soku, mikstura staje się pomarańczowa zamiast zielonej.

--- Mikstury ---
Mikstura Bezmyślności Doktora Ubbly'ego (ang. Oblivious Unction, Dr. Ubbly's) – używana aby leczyć rany pozostawione przez myśli, które zdaniem pani Pomfrey pozostawiają blizny głębsze niż niemal cokolwiek innego. Ron był tym leczony po spotkaniu z mackami mózgu w Departamencie Tajemnic.

Mikstura Pomieszania (ang. Confusing Concoction) – powoduje, że osoba nie wie co się dzieje i co się stało. Bardzo przydatna dla wrogów.

Mikstura Uzupełnienia Krwi (ang. Blood-Replenishing Potion) – najczęściej stosowana w szpitalu, sprawia, że pacjent ma stały poziom krwi mimo tego, że jego rany krwawią. Artur musiał ją brać po tym jak został ugryziony przez węża należącego do Voldemorta.

--- Wywary ---
Wywar Dekompresyjny (ang. Deflating Draught ) – antidotum do Eliksiru Rozdymającego. Snape miał go podczas zajęć z Harrym podczas drugiego roku. Okazał się wtedy bardzo przydatny.

Wywar Spokoju (ang. Draught of Peace) – składniki to sproszkowany kamień księżycowy i syrop z ciemiernika. Jego efekt to przynoszenie spokoju i łagodzenie obaw. Jest standardowym wywarem, którego uczy Snape na piątym roku.

Wywar Wigoru (ang. Invigoration Draught) – wzmacnia i regeneruje siły pijącego. Harry musiał go uwarzyć na 5 roku i poszło mu nawet dobrze ale Snape specjalnie upuścił jego flakonik.

Wywar Wzmacniajacy (ang. Strengthening Solution) – składniki to krew salamandry i sok z granatu. Potrzeba kilku dni aby w pełni był używany. Sprawia, że pijący odzyskuje siły i jest wzmocniony. Na piątym roku Harry robił go podczas wizytacji Umbridge.

Wywar Zamroczający (ang. Confusing & Befuddlement Draught) - powoduje, że osoba, która go wypiła jest bardzo lekkomyślna i nie powinno polegać się na jej zdaniu.

Wywar z mandragory (ang. Mandrake Draught) – sprawia, że osoby spetryfikowane wracają do zdrowia jak to miało miejsce na 2 roku kiedy w Hogwarcie był Bazyliszek. Wywar musi być przegotowany z dojrzałych Mandragor bo tylko taki będzie dostatecznie silny.

Wywar Żywej Śmierci (ang. Draught of Living Death) – składniki to sproszkowany korzeń asfodelus i nalewka z piołunu. Sprawia, że ktoś zapada w tak głęboki sen jakby umarł. Właśnie o ten Wywar zapytał się Snape Harrego podczas ich pierwszej lekcji.

--- Inne ---
Bełkoczący Napój (ang. Babbling Beverage) – powoduje, że osoba mówi bez ładu i składu. Kiedy Harry chciał przekazać Snape’owi wiadomość o Syriuszu mówił niejasno i wtedy Severus powiedział: „ Potter, kiedy będę miał ochotę posłuchać jak drzesz się na mnie bez ładu i składu, to dostaniesz Bełkoczący Napój”

Duszący Gaz (ang. Garrotting Gas) – niewidzialny gaz, który powoduje utratę przytomności. Fred i George planowali go rozpylić w szkole ale odlecieli szybciej niż zrealizowali swój pomysł.

Eksplodujący Płyn (ang. Exploding Fluid) – oprócz powodowania eksplozji, jego inne efekty nie są znane.

Esencja z Szczuroszczeta (ang. Murtlap Essence) – leczy zadrapania, rany i przecięcia. Hermiona przygotowywała ją dla Harrego po jego wizytach u Profesor Umbridge. Potter polecił ją też Lee Jordanowi.

Kurzajkowy Proszek (ang. Warpole Puder) – proszek, który powoduje w zetknięciu ze skórą „nieprzyjemne, strupiaste okrycie, wyglądające jak twarda brązowa rękawiczka”. Syriusz niestety dotknął srebrnej tabakiery nim pokrytej.

Magicznego Likwidatora Wszelkich Zanieczyszczeń Pani Scower (ang. Mrs. Scower's Magical Mess Remover) – nazwisko pani, która wynalazła ten cudowny produkt, oznacza „dokładnie czyścić”. Można go znaleźć w każdym mieszkaniu a nawet w Hogwarcie w schowkach na miotły. Jest używany przez pana Filcha do niemal wszystkich zanieczyszczeń zrobionych podstępnie przez uczniów. Był także ogłaszany podczas Mistrzostw w Quidditchu.

Odchochlicz (ang. Doxycide) – czarna mikstura używana aby ogłuszyć Chochliki. Jej efekt trwa dość długo. Używano go w kwaterze głównej Zakonu Feniksa do oczyszczania domu.

Roztwór Iskrzący (ang. Scintillation Solution) – jeden z uczniów uczących się z Wmiguroka powiedział, że go wynalazł i teraz ludzie go o niego błagają.

Serum Prawdy (ang. Truth Potion) – składnikiem mogą być pióra Memrotka. Sprawia, że osoba mówi prawdę.

Szkiele-wzro (ang. Skele-Gro) – nazwa to zlepek słów szkielet + wzrost. Ten eliksir sprawia „rośnięcie” kości. Cały proces trwa 8 godzin i może być całkiem bolesny ponieważ ma się uczucie kłucia szpilkami. Harry musiał to przeżywać po tym jak Lockhart usunął mu kości z ręki. Draco żartował, że pewnie Hagrid wypił tego za dużo co sprawiło, że jest większy od innych.

Veritaserum – z łaciny „veritas” to prawda. Najmocniejsze serum prawdy, który jest bezwonny i przezroczysty. Jego użycie jest kontrolowane przez Ministerstwo Magii ponieważ wystarczą tylko trzy krople aby wyjawić wszystkie tajemnice. Snape użył go na Bartym Jr.

4. Tajemnice Alchemii

1.1 Czym jest alchemia?
Na początku powinniśmy się zastanowić, czym jest alchemia. Czy to po prostu chemia z przedrostkiem „al”, czy może całkiem inna gałąź nauki. Poniższy tekst odpowie nam na te pytania w sposób jednoznaczny.

Alchemia to swoiste połączenie chemii i magii, w dość przyziemnym znaczeniu tego słowa. Jest sztuką naturalnego przetwarzania substancji. Zgodnie z jej kanonami siarka, rtęć i sól stanowią trzy podstawowe składniki materii. Nowe substancje otrzymujemy, mieszając odpowiednio składniki podstawowe. Sól może być połączona wyłącznie z siarką, a rtęć jedynie z odparowaną mieszaniną pozostałych dwóch składników. Tradycyjna alchemia wyróżnia inne bazowe składniki materii: powietrze, wodę, ziemię i ogień. Dwa z nich są tej samej natury, a dwa przeciwnej. Tajemnicą alchemii jest sztuka łączenia elementów przeciwnej natury.

+ Historia:
Żeby lepiej zrozumieć zagadnienie, musimy cofnąć się w czasie:
Alchemia (arab. al-kimia, gr. chemeia), nauka tajemna, pojawiła się w czasach starożytnych, najpierw w Chinach, później w Mezopotamii, Indiach, Egipcie i Grecji. Rozwijała się w cesarstwie bizantyjskim, aż wreszcie w VIII wieku została odkryta i przejęta przez najeźdźców muzułmańskich. Dziwne są czasem drogi przepływu myśli, bo oto chińska alchemia w XIV wieku dociera do Europy dzięki ekspansji świata islamskiego. Tak więc z Chin zaczerpnęli alchemicy koncepcję tajemniczego środka, który powodował transformację nieszlachetnych metali w złoto, jak i pozwalał pozyskać tajemniczy "eliksir życia", życiodajne lekarstwo, panaceum na wszelkie choroby; szybko stał się on szeroko znany jako "kamień filozoficzny" (łac. lapis philisophorum), "kamień mądrości".

+ Kamień filozofów:
Tajemny katalizator przemiany metali nieszlachetnych w złoto, zwany także czerwoną tynkturą lub piątą esencją. Sporządzany był z rtęci, soli morskiej, siarki, arsenu, siarczku antymonu, dodawano nieco kamienia winnego, węgla, bituminu, a także złota oraz innych metali. Prażono tę mieszaninę, trawiono i destylowano przez wiele tygodni, substancja wielokrotnie zmieniała barwy, aż wreszcie otrzymywano ciemnoczerwony, krystaliczny proszek ("ferment złota"), który - według wierzeń - dodany w proporcji nawet 1:10 000 do roztopionego ołowiu, miedzi lub cyny przemieniał je w złoto. Inne przekazy mówią, iż otrzymywano grudkę o intensywnie czerwonej barwie, z wyglądu przypominającą rubin. Nic więc dziwnego, że alchemicy całego świata dokładali usilnych starań, aby go pozyskać; tym bardziej iż wierzono, że w wypadku jego połknięcia zapewniał nieśmiertelność.

+ Alchemicy:
Zazwyczaj myślimy o alchemikach jako o zachłannych, przeceniających swoje możliwości fanatykach, ogarniętych obsesją bogactwa i nieśmiertelności. Niektórzy dowodzą jednak, że ich praca położyła podwaliny pod nowoczesną chemię. Jest faktem, że wielu słynnych uczonych studiowało alchemię. Sir Isaac Newton, fizyk i matematyk, wiele na ten temat napisał. Tradycja głosi, że ukrywał swoje eksperymenty alchemiczne.

+ Alchemia a Harry Potter:
Jak pewnie zauważyliście, duża część informacji zgadza się z tymi opisanymi w pierwszym tomie z cyklu o Harrym Potterze. Widać J.K. Rowling to kobieta, która dba o czytelnika i nie serwuje mu tylko czystej fantastyki, ale i stara się edukować na swój magiczny sposób.
_________________
Pozdrawiam.

I_Cant_Stop

Nigdy nie byłam mocna z eliksirów i na pewno się przyda. Przejrzyście napisane. Składniki alfabetycznie. Pochwalam.
P.S. Melinie.! Jak chce Ci się to pisać.?

Nimfaroda Tonks

No, poprostu.!